Upp af stuttum, uppsveigðum jarðstöngli svartburknans vex toppur af fjöðruðum, vetrargrænum blöðum sem eru 5-15 sm á lengd en aðeins 7-12 mm á breidd og sitja þau á stilk sem getur verið fimmtungur til þriðjungur af heildarlengd blaðsins. Blaðstilkurinn er dökkbrúnn og gljáandi, hárlaus en ofurlítið grópaður, og sömuleiðis miðstrengur blaðsins sem er í beinu framhaldi af stilknum. Hliðarsmáblöðin eru 10-24 á hvorri hlið, egglaga eða sporbaugótt, nánast stilklaus, ofurlítið tennt, 4-5 mm á lengd. Gróblettir eru á neðra borði smáblaðanna, aflangir, fjórir til átta í tveim röðum sitt hvoru megin á hverju smáblaði. Hvítleit, himnukennd gróhula er fest til hliðar á hverjum gróbletti, vel þroskuð og stendur lengi eftir að gróin þroskast.

Svartburkni var fyrst greindur með vissu hér á landi árið 1961, en Hálfdán Björnsson hafði fundið hann í Skaftafelli nokkrum árum áður. Síðar hefur hann fundizt á tveim stöðum undir Eyjafjöllum. Mest virðist vera af honum í Núpakoti undir Eyjafjöllum, þar sem hann vex á 200-250 m löngu svæði meðfram klettunum.Ýmislegt bendir þó til þess, að Axel Mörch hafi safnað svartburkna í Búðahrauni árið 1821, en engin eintök eru til í söfnum sem staðfesta það. Svartburkni hefur heldur ekki fundizt síðar í Búðahrauni, þótt leitað hafi verið að honum. Svart­burkninn vex einkum í klettaskorum eða skuggsælum rifum, utan í bröttum eða þverhnýptum klettum eða jafnvel neðan á hellisloftum. Hann getur bæði verið á allþurrum stöðum móti sól, eða nokkrum raka í hálfskugga. Fundarstaðir svartburknans eru frá láglendi upp í 160 m hæð. Á Núpakoti gæti hann þó vel náð miklu hærra upp í Núpinn án þess að vitað sé, en hann er um 600 m hár.