Sprotar eskisins vaxa upp af
jarðlægum, svörtum jarðstönglum. Stönglarnir eru nær alltaf
greinalausir, liðskiptir, sígrænir, með áberandi slíðrum sem eru
niðurmjó með misbreiðu, svörtu belti neðst, slíðurtennur allt að 20
talsins, jafnbreiðar fram, ljósgráar, þverstífðar og svartar í endann,
visna og falla fljótt af. Stöngullinn er allgildur (4-6 mm), ofurlítið
gáraður, með röðum af kísiltönnum sem gera hann hrjúfan. Hliðargreinar
geta stöku sinnum orðið til á særðum stönglum eða í toppi gamalla
stofna. Gróöx myndast efst á grænum sprotum, svört
með mjóum broddi í toppinn.
Dæmigert eski er auðþekkt frá öðrum
elftingum nema helzt eskibróður (sbr. beitieski). Hann greinist einkum
frá eski á grennra vaxtarlagi, miklu þrengra miðholi í stönglinum, og á
sérlega löngum og grönnum slíðurtönnum á yngstu (efstu)
stöngulslíðrunum, en eldri slíðrin líkjast hins vegar slíðrum eskisins.
Hér eru tvær plöntur af eski í Drangavík á Ströndum árið 1984.
Hér sjáum við efri hluta eskis með gróaxi í toppinn. Myndin er tekin í Grundarkoti í Héðinsfirði 23. júní árið 1991.
Hér sjáum við nærmynd af stöngulslíðri eskisins í Ólafsfjarðarmúla 20. júní 2006.