Hinir grænu sprotar klóelftingarinnar hafa gáróttan stöngul með fíntenntu slíðri og kransstæðum, uppsveigðum greinum við hvern lið. Slíðurtennur stöngulsins eru svartar, 10-12, greinarnar jafn margar, grænar, hvassþrístrendar í endann en ferstrendar næst stofninum. Greinarnar eru einnig liðskiptar, með þrítenntu slíðri við hvern lið. Hinir svörtu jarðstönglar klóelftingarinnar verða oft áberandi þegar grafnar eru djúpar gryfjur, þeir geta náð metra niður í jörðina eða meira, og má stundum sjá á þeim kolsvört hnýði, svokölluð sultarepli. Í þeim er geymd forðanæring yfir veturinn, sem auðveldar elftingunni að koma upp grókólfunum snemma vors áður en orkustöðvar grænu sprotanna taka til starfa.

Klóelftingin líkist einna mest vallelftingu, og getur stundum verið erfitt að greina þær í sundur, einkum skuggaeintök sem vaxa í skógar-botnum. Greinar klóelftingarinnar eru heldur grófari og oftast nokkuð uppréttar eða uppsveigðar, greinar vall­elftingar fíngerðari og oftast láréttar eða lítið eitt niðursveigðar. Greinakrans klóelftingarinnar er oft toppmyndaður að ofan og stendur stöngulendinn gjarnan upp úr, en vaxtarlag vallelftingarinnar er kollóttara í toppinn. Oft er notað til aðgreiningar þegar annað þrýtur, að skoða lengdarhlutfall stöngulslíðurs og neðsta greinliðar. Á klóelftingu er neðsti greinliðurinn töluvert lengri en stöngulslíðrið, en ívið styttri á vallelftingunni. Þar sem þessi hlutföll eru önnur efst og neðst á stönglinum er vissast að nota stöngulmiðjuna til samanburðar. Frá mýrelftingu, sem oftast hefur miklu færri greinar, má þekkja klóelftinguna á hinum skarpþrístrendu greinendum.