Brenninetlan er allhávaxin og fjölær jurt. Blómin eru örsmá, einkynja í sérbýli á mismunandi einstaklingum, í samsettum, aflöngum blómskipunum sem oft hanga niður úr blaðöxlunum. Stöngullinn er djúpgáróttur, öll plantan alsett grófum brennihárum. Blöðin eru gagnstæð, gróftennt og stilkuð. Blaðkan er egglaga, langhjartalaga eða lensulaga, ýmist með ávölum, þverum eða hjartalega grunni, dregin fram í odd, 5-10 sm löng og 1,5-6 sm breið. Blómhlífin eru fjórdeild, grágræn á litinn. Ein fræva er í blómum kvenplantnanna, en fjórir fræflar í karlblómunum.

Brenninetlan er auðþekkt frá öllum öðrum íslenskum jurtum. Frá smánetlu þekkist hún best á stórum, odddregnum blöðum. Auk þess er hún miklu stærri, oftast vel yfir 50 sm á hæð. Tvær deilitegundir af brenninetlu vaxa í Skandinavíu, subsp. dioica og subsp. sondenii. Aðeins sú fyrrnefnda hefur fundist hér á landi.

Brenninetlan er án efa aðflutt af manna völdum snemma á öldum, enda hafa leifar af henni fundist í gömlum rústum á Bergþórshvoli. Hún hefur verið ræktuð til lækninga og oft verið flutt á milli garða (Helgi Jónasson 1952), en dreifist lítið af sjálfsdáðum hér á landi. Stafar það meðal annars af því, að oft flytja menn aðeins annað kynið, og dæmi eru um t.d. á Fljótsdalshéraði, að þar sáust aðeins karlplöntur. Brenninetlan hefur skriðula jarðstöngla og myndar því nokkuð samfelldar, þéttar breiður, einkum í frjóum, áburðarríkum jarðvegi.

Lítið eitt hefur brenninetlan verið nytjuð, svo sem í gerði umhverfis matjurtagarða (Std. 1962), einnig til að vinna bastþræði (Björn Halldórsson 1783), eða til lækninga.